Sorry, not sorry. Ik wil slapen

Toen wij Jackie-Rey kregen, hebben wij een jaar nauwelijks geslapen. Natuurlijk slaap je met een newborn sowieso minder, maar bij haar was het niet 3 keer eruit, maar wel 10 keer (en soms zelfs nog meer). Tel daarbij op dat ze ook nog slecht at/dronk, waardoor we ons zorgen over haar maakten. Dat gaf extra stress. Nachtenlang hebben we met haar in onze armen gezeten. In eerste instantie om haar te troosten maar als ze sliep wilden we haar niet weg leggen, aangezien ze eindelijk lekker lag te slapen. Het was een pittige tijd. Eerst ben je natuurlijk heel lief en probeer je alles goed te doen, maar na maanden kan ik je vertellen dat we ook flink gevloekt hebben. Als je haar dan zag was het natuurlijk weer goed.

Elke keer uit je slaap gehaald worden is killing en dat heb ik zwaar onderschat. Slaap is zo belangrijk! Ik weet ook dat ik een periode heb gehad dat ik niet naar bed wilde, omdat ik gewoon niet dat gevoel van ‘uit je slaap gehaald worden’ wilde ervaren. Pff, echt een bizare tijd als ik zo terugdenk. Ik heb mij in die periode echt heel slecht gevoeld en was mezelf kwijt. En eigenlijk Mike ook. Slecht of niet slapen heeft effect op het hele gezin. Ik stond op de automatische piloot, maar kon verder niks hebben. Was gewoon kapot. Ik heb nooit geweten dat, géén slaap hebben, je echt een ander mens kan maken. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch.

Gelukkig is alles goed gekomen, al wordt Jackie nog steeds 1 à 2 keer per nacht wakker. Altijd om verschillende redenen. Tegenwoordig slaap ik zo vast dat Mike de Sjaak is. Oeps 🙈. Sorry. Not Sorry.