Nooit meer slapen zonder
14 oktober 2022 (Laatst gewijzigd 26 juni 2024)
Leestijd: 2 minuten
Mijn zoon Frenkie, van twee jaar, is een goede slaper en nu ik dit schrijf klop ik af op echt hout. Zijn slaapkamer is een pijpenlade met een knalgele commode en een bedje dat mijn vriend Ward zorgvuldig heeft geschilderd in groen/blauw. Aan het plafond hangt een luchtballon en de lamp is in de vorm van een grote wolk. De plinten in de kamer hebben we knalgeel geschilderd.
In het bed van Frenkie liggen minimaal drie spenen - zo grijpt hij nooit mis - een popje (een antroposofisch zacht, lichtgeel popje, gekregen van oma) en Chouchou, zijn hondenknuffel.
Ik heb Chouchou ooit een keer mee naar buiten genomen in de kinderwagen en je raadt het al: Chouchou viel van de wagen zonder dat ik het doorhad. Gelukkig vond ik de hond ergens op een richeltje van een raam. Pak van mijn hart, de goedheid van de mens bestaat nog.
Sinds kort is er iets bij gekomen in bed, namelijk Paco (een boek dat Paco heet en drukknopjes heeft waar klassieke muziekgeluiden uit komen) en Auto. Auto is een aanwijsboek van ongeveer 40 bij 30 centimeter waar onder andere veel verschillende auto’s in staan. Als favoriet heeft Frenkie de ‘hap hap hap’, een graafmachine die ook al een tijdje bij ons in de straat staat. Goed: speen, popje, Chouchou, Paco en Auto gaan elke avond mee naar bed. Zonder die vrienden, geen nachtrust.
Toen kwam er een workstation binnen; het neefje speelde er niet meer mee en Frenkie vindt alles wat te maken heeft met gereedschap geweldig. Het workstation is een kinderwerkbankje met schroefjes, moertjes, een boor en een hamer, dat werk. ‘Tak tak tak tak’, roept Frenkie naar dat ding en dan maakt hij timmerbewegingen. ‘Ha! Dat zetten we mooi op zijn eigen kamer,’ zeiden wij, de ouders, in koor. Ik weet nog dat ik ooit, lang geleden, zei: ‘Ons huis wordt niet zo’n kinderspeelgoedhuis’, maar dat idee heb ik vrij snel laten varen. Om het niet echt helemaal uit de hand te laten lopen in de woonkamer, sjouwden we de werkbank naar zijn pijpenlade en zetten het tegen de gele plinten.
En wat is nu het geval? Frenkie valt elke avond pas na een uur in slaap, want hij staat vanuit zijn bed te turen naar zijn nieuwe aanwinst. En iedere ochtend, héél vroeg in de ochtend, hoor ik een stemmetje dat zegt: ‘Speeeelen’. Het is vanaf nu: ‘Speen, popje, Chouchou, Paco, Auto, tak tak tak’ en probeer daar maar eens verandering in te brengen.